Lechia - SMS Spała 0:3 na inaugurację Memoriału Wiesława Gawłowskiego. Otwarcie bez władz (Zdjęcia)

Oprócz Lechii i SMS Spała w turnieju uczestniczą także Hutnik Kraków i Huragan Wołomin Wśród kibiców inauguracyjnego spotkania był Bartek Neroj, wychowanek Lechii i były gracz PGE Skry Bełchatów. Od tego sezonu bronił będzie barw BBTS Bielsko Biała.

Oto jak przedstawia się harmonogram turnieju:

13. września (sobota)

godz. 10.00 KS Lechia – SMS PZPS Spała 0:3 (-16, -21, -24)

godz. 11.30 Otwarcie turnieju
godz. 12.00 Hutnik Kraków – Huragan Wołomin 1:3
godz. 16.00 Huragan Wołomin – KS Lechia 2:3
godz. 18.00 Hutnik Kraków – SMS PZPS Spała 3:2

14. września (niedziala)
godz. 11.00 SMS Spała –Huragan Wołomin 1:3
godz. 13.00 KS Lechia – Hutnik Kraków 3:2

Turniej wygrał Huragan, drugie miejsce zajęła Lechia, trzecie SMS Spała i czwarte Hutnik.

Przypominamy, szczególnie młodszym fanom siatkówki, sylwetkę Wiesława Gawłowskiego, znakomitego siatkarza, który wielką karierę sportową zaczynał w Tomaszowie Maz.

Wiesław Stanisław Gawłowski (ur. 19 maja 1950 w Tomaszowie Mazowieckim, zm. 14 listopada 2000) – ps. "Mały" (miał tylko 180 cm wzrostu) lub "Gaweł", siatkarz, trener, mistrz świata z Meksyku i mistrz olimpijski z Montrealu, w reprezentacji narodowej rozegrał 366 spotkań (1969-1980), co do niedawna było rekordem w polskiej siatkówce. Zginął w wypadku samochodowym na trasie ze Słupna do Białołęki koło Płocka, 14 listopada 2000 r.

W roku 1968 ukończył I LO w Tomaszowie Mazowieckim. Studiował na AWF-ie w Warszawie, którą ukończył w 1974 roku. Miał żonę Barbarę oraz dwóch synów: Macieja i Wojciecha.

Siatkówkę trenował już w szkole podstawowej. Jego pierwszym trenerem był Edmund Wojewódzki. Karierę sportową zaczynał jako siatkarz Lechii Tomaszów Mazowiecki. Z Lechii trafił do AZS AWF Warszawa (1969-1973). Po studiach zasilił szeregi Płomienia Milowice (1973-1980).

Do Reprezentacji Polski trafił w wieku 16 lat. 2-krotny Mistrz Polski (1977, 1979) z Płomieniem Milowice, 3-krotny wicemistrz (1970, 1975, 1976) oraz 3-krotny brązowy medalista MP (1969, 1972, 1974).
Z Płomieniem wywalczył Puchar Europy Mistrzów Krajowych (1977/78) oraz zajął 3 miejsce w sezonie 1978/79.

Mistrz świata z Meksyku (1974), 3-krotny srebrny medalista ME z Belgradu (1975), Helsinek (1977) i Paryża (1979)). 2 miejsce w PŚ w 1973 w Pradze. Najlepszy siatkarz Polski w klasyfikacji Przeglądu Sportowego (1979). W klubie był atakującym, a w reprezentacji rozgrywającym i w tej roli zaliczany był do czołówki światowej.

Trzykrotny olimpijczyk (Monachium 1972, Montreal 1976 i Moskwa 1980). W Montrealu zastąpił Stanisława Gościniaka na pozycji rozgrywającego.

Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery wyjechał do Włoch, gdzie występował w zespole Vianello Pescara (w latach 1980-1985) i Pallavolo Pinetese (1985-1986, potem w 1986-1990 jako grający trener zespołu). Po zakończeniu kariery sportowej (do r. 1992) był trenerem drużyn siatkarskich w miejscowościach Pineto i w Pescara.

W 1992 roku powrócił do kraju i osiadł w Piasecznie koło Warszawy. Zajmował się działalnością gospodarczą i sportową. Odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. W swojej karierze siatkarza przeszedł dość zasadniczą metamorfozę wynikająca głównie (także warunków fizycznych) z potrzeb reprezentacji Polski: z atakującego (w klubie) stał się rozgrywającym i na tej pozycji zaliczany był do czołówki światowej. Panowało powszechne przekonanie, że gdyby Gawłowski miał nie 180 a 190 cm wzrostu, byłby na pewno najlepszym siatkarzem świata. Jego wszechstronność pod siatką, zarówno w ataku jak i obronie była imponująca.

Podczas Mistrzostw Świata w Meksyku (1974), rozgrywającym reprezentacji Polski (uznany potem za najlepszego siatkarza mistrzostw) był Stanisław Gościniak, za którego na krótkie zmiany wchodził Gawłowski. A jednak trener Hubert Wagner przed Olimpiadą w Montrealu dokonał niespodziewanej (przez wielu uważanej za bardzo kontrowersyjną) zmiany Gawłowskiego za Stanisława Gościniaka (ten wyjechał do USA i nie wrócił już do reprezentacji). Trener argumentował swoją decyzję wszechstronnością Gawłowskiego (lepszy blok, większe zagrożenie atakiem przy tylko nieco mniejszych umiejętnościach rozegrania piłki).